متاسفانه بیشتر افراد از کودکی یاد می گیرند احساسات خود را در درون خود نگاه دارند و به ظاهر خود را آرام نشان دهند ولی بار سنگین عدم بروز احساسهای خویش را سال های سال به دوش بکشند . بیان نکردن احساسها باعث ایجاد مشکلات روانی مانند زودرنجی ، پرتوقعی، زورگویی، گوشهگیری و افسردگی میشود. بنابراین هیچگاه نباید از وجود احساسات غافل شد و آنها را انکار کرد. میبایست احساسات خود را به طریق منطقی بروز دهیم . به فرزندان خود یاد دهیم که ناراحتیهای خود را به طریق صحیح نشان دهند تا سبکبال و آزاد و بدون هرگونه احساس شرمندگی و گناه ، بزرگ شوند. وقتی از بچگی یاد بگیریم احساسات خود را به راحتی بروز دهیم و با آنها به درستی برخورد کنیم در بزرگسالی با آرامش خاطر ، با مسائل برخورد کرده و مسائل را به صورت درست تجزیه و تحلیل میکنیم و عقده های ناشی از پنهان کاری را به خود و دیگران تحمیل نمیکنیم و کمتر رفتار ناپسند از خود بروز میدهیم، از همسر و فرزندان توقع نخواهیم داشت که بدون اراده و به صورت چشم بسته به حرف ما گوش کنند.ابراز نکردن احساسها باعث ایجاد مشکلات روانی مانند زودرنجی ، پرتوقعی، زورگویی، گوشهگیری و افسردگی میشود
لذا جهت دسترسی ونیل به اهداف ارتباط وموقعیت فعلی جامعه ی جوان موارد ذیل پیشنهاد میگردد
1. شناخت شخصیت نوجوان؛ با شناخت ویژگی های دوره نوجوانی برخی از رفتارهای ناخوشایند آنان غیر طبیعی انگاشته نمی شود تا موجب بروز عکس العمل در ما گردد و به تیرگی روابط با نوجوان بینجامد.
. استفاده از روش تغافل نادیده گرفتن؛ از مؤثرترین روش های تربیتی در این دوره «روش تغافل» است؛ یعنی مسایل و مشکلات نوجوان را بزرگ نشان ندهیم که در او ایجاد وحشت نماید. او را به لحاظ رفتارهایش دایم بازخواست ننمایم، بلکه باید نوجوان همواره در حال خوف و رجا باشد.
3. ایفای نقش راهنما به جای آمر؛ بهتر است در برخورد با مسایل نوجوان از خود او کمک بگیریم؛ چرا که وی باید این واقعیت را بداند که نخستین مسؤول حل مشکل او، خودش است و باید برای حل آن اقدام نماید. والدین و مربیان فقط وظیفه راهنمایی او را دارند تا از عواقب تصمیم و کار او را مطلع سازند.
4. آموزش؛ مهم ترین دلیل ترس و اضطراب از هر موضوعی جهل و ناآگاهی نسبت به آن موضوع می باشد. برای کاهش ترس و اضطراب دوره ی نوجوانی، آموزش های لازم در مورد بلوغ، دوست یابی، حل مسأله، چگونگی گذراندن اوقات فراغت، برنامه ریزی درسی و ... ضروری است.
5 . برقراری رابطه دوستانه و عاقلانه؛ با مراقبت دوستانه و عاقلانه ی خود، احساس ایمنی و اطمینان را در وجود نوجوان ایجاد کنیم.
6 . اعتماد سازی؛ باید بیاموزیم که چگونه حس اعتماد نوجوان را نسبت به خود جلب و جذب کنیم؛ چنانچه اعتماد میان نوجوان و والدین کم رنگ شود، او برای حل مسایل خود به دیگران مراجعه می کند.
7. ارتباط کلامی، مقدمه ارتباط عاطفی؛ والدین با تنظیم ساعات کار خود و بستر سازی مناسب در منزل بایستی فرصت کافی برای «ارتباط های کلامی» با اعضای خانواده، به ویژه نوجوان را فراهم آورند؛ چرا که ارتباط کلامی مقدمه ی «ارتباط عاطفی» است که نوجوان سخت به آن نیاز دارد.